اوج  تنهايي

بگير با دستاي پاكت دستمو تو مي توني                 نگاهم كنم با چشماي خيست منو تو ميتوني

بگيراز ميون راهم ، چشماي پر از دردو               بيا تا كم كني از من ، اين جاده بي راهو

قرار روزگار اين نيست بزاره اين همه ابري             ببار توي فصلي كه ميبينه اين همه سختي

غروب تلخي  عشقو رها كن تو ميتوني                    ببين نيمه شيرين رؤيامو تو ميتوني

نزار كه درياي عشقت بسوزه تو بيداري             دعا كن كه با همون دستي كه ميبينم تو بيداري

تو كه قلبت ميتپه با اين يكرنگي                          بيا با سايبوني كه بگيره اين دلتنگي

كاش مي مردم و نمي ديدم بارون سختي              مي خوام بگيرم از دل عالم شروع سردي 

دام ديگه نميتونه ببينه مثل اون روزا            مي خواد بشنوي حرفا ميون سختي روزا

چرا نيستي كنار من ميون نااميدي ها                     تموم دل مي ترسه از اين جدايي ها 

بزار بي من بمونن اين راههاي پر سختي             بيا مثل همون بارون كه مي ريزه روي خشكي

خبرم كن از اون روزي كه مياره عطر تورو              ميخوام هرگز نباره اشك از چشم تو    

بگو به موجهاي دريا تموم اميال دنيا           خبر مي دن با عشقي كه مياد از موجهاي دريا

چرا لبخند آدمها تااين فاصله تنهاس           مي دونستم كه اين غمها همون راه و رسم دنياس

نمي دونم چقدر بايد ميون اين تپش  باشم                  بگو قراره تا كي به دور از روشني باشم

با سلام : يه سبد گل تقديم به تموم دوستان عزيزم ، اميدوارم كه از اين اثر جديد و نو راضي باشين و از اونجايي كه من علاقه فراواني به اشعار زيباي شاعر ارزشمند كشورمون دكتر افشين يدالهي دارم سعي كردم با مرور شعرهاي گذشته و حال او ذهنم رو به سبك و جهت او نزديك كنم ، اميدوارم كه تا حدي موفق بوده باشم . هميشه لازمه پيشرفت آدم فقط فكر و توانايي هاي خودش نيست . لازم مي دونم از دوست خوبم اقاي داوود نجف زاده نويسنده جوان شهرستان دزفول و برادر خوبم مچتبي بهرامي منش تشكر كنم به خاطر حمايت هاي بي دريغشون !

                                                                خاك پاي همه شما

                                                                                    مهندس علي بهرامي منش

می دانست نباید بیاید ، استادش به او اخطار کرده بود ، ولی می بایست دوستش را پیدا کند ، پشت بوته ای مخفی ماند ، صدای خرد شدن برگ ها آمد ، اندکی جسارت به خرج داد و سرش را از گوشه ای از بوته بیرون آورد ، دوباره همان صحنه ای را دید که قبلاً یکبار دیده بود .

مردی که دستانش را به حالت دعا رو به آسمان کرده بود ، اینابار او سایه ای نبود ، بلکه واقعی بود ، ولی پشتش به علی بود . علی می بایست فرار کند و از آنجا برود ، زیرا می دانست که مرگ در چند قدمیش ایستاده بود .

آهسته از پشت بوته بیرون خزید ، می خواست بدود ، ولی اینطور او می فهمید ، آهسته و دولادولا چند قدم برداشت ، کمی به سرعتش افزود ، نگاهی به پشت سرش انداخت ، مرد آنجا نبود ، الان بهترین موقع برای دویدن و به سرعت از آن مکان دور شدن بود ، سرش را برگرداند و در ده متری خودش آن را دید ، مرگ رسیده بود !!